De saga van de Zeehondenvrouw Kópakonan: De Seal Woman of Mikladalur, legende op het eiland Kalsoy

In Scandinavische landen doen veel oude volksverhalen de ronde, die bekend staan als saga's. The Seal Woman of Mikladalur is zo'n saga, een bekend volksverhaal op het eiland Kalsoy. In 2014werd in het plaatsje Mikladalur een 2,6 meter hoog bronzen standbeeld van Kópakonan (TheSeal Woman) geplaatst ter ere van deze saga.

De Legende van Kópakonan, The Seal Woman.

Het verhaal van Kópakonan vertelt dat mensen als zeehonden in zee leven. Ieder jaar op Driekoningenavond komen zeehonden aan land en nemen hun huid af, waarna ze er uit zien als mensen. Ze brengen de nacht dansend en zingend door. Zodra de zon op komt pakken ze hun huiden weer op en verdwijnen in zee.

De zeehondenvrouw met haar huid in haar hand.

De jonge boer die zich verstopte.

Een jonge boer uit Mikladalur wilde checken of dit verhaal echt klopt. Om Driekoningenavnd verstopte de boer zich achter rotsen op het strand en wachtte tot er iets ging gebeuren. Hij zag grote groepen zeehonden aan land komen. De zeehonden wierpen hun huid af en zagen er vervolgens uit als mensen. Het oog van de jonge boer viel op een zeehonden meisje, die haar huid had neergelegd op een plek vlakbij waar hij zich had verstopt. Op een onbewaakt moment pakte hij haar huid en hield deze bij zich. hij keek de hele nacht naar de dansende zeehonden mensen en vooral naar het meisje. Tegen de tijd dat de zon op kwam werden de huiden weer aangetrokken en keerden de zeehonden mensen terug naar zee. Maar het meisje niet, want zij kon haar huid niet vinden.

De jonge boer en de kist.

Het zeehonden meisje was erg overstuur. Ze kon haar huid ruiken, maar vond het niet terug. De jonge boer kwam op een gegeven moment tevoorschijn met de huid. Se smeekte hem haar huid terug te geven, maar dit deed hij niet. Hij nam het zeehonden meisje mee naar zijn boerderij en verstopte haar huid in een kist. De sleutel van de kist droeg hij altijd dicht bij zich, zodat er geen kans was dat zij bij haar zeehondenhuid kon komen. jarenlang werd het meisje in de boerderij gehouden door de boer. Uiteindelijk trouwden ze en kregen meerdere kinderen.

Boer die gaat vissen.

Toen de boer op een dag op zee aan het vissen was met vrienden realiseerde hij zich dat hij de sleutel thuis gelaten had. Hij wist het zeker, ze zou haar huid pakken en verdwijnen. 'Vandaag zal ik mijn vrouw verliezen!" riep hij meermaals nar zijn vrienden. Zo snel mogelijk roeiden de mannen terug naar de kust. aangekomen op de boerderij waren daar alleen de kinderen, de moeder was nergens te bekennen. Het vuur was gedoofd en de messen waren weggenomen zodat de kinderen zichzelf niet konden verwonden nu zij weg was. De kist was leeg, de huid was weg. De moeder had haar huid aangetrokken en plonsde in zee, op de plek waar een zeehonden man al die jaren op haar had gewacht.

Kinderen die naar het stand komen.

Iedere keer dat haar kinderen in de jaren daarna op het strand kwamen was daar een zeehond, die hen aanstaarde. Alle mensen in het dorp geloofden dat dit de moeder van de kinderen was. De jaren gingen voorbij en de moeder kwam niet meer terug.

Zeehondenjacht.

Op een dag besloten de mannen uit Mikladalur in een grot te gaan jagen op zeehonden. In de nacht voorafgaand aan de jacht verscheen de zeehonden vrouw in een droom aan de boer. Ze vertelde hem dat wanneer hij met de andere mannen mee zou gaan op jacht, hij niet de grote mannelijke zeehond bij de grot zou moeten doden. Dat was namelijk haar man. Ook zouden de mannende twee heel jonge zeehonden, die dieper in de grot verbleven, niet moeten doden. Dit waren haart twee zoons. Ze beschreef heel nauwkeurig de huid van de jongen, zodat de boer zich niet kon vergissen. hij luisterde niet naar wat hem in zijn droom gevraagd werd. Hij ging met de mannen mee op jachten met elkaar doodden ze alle zeehonden die ze tegenkwamen. eenmaal terug op de boerderij werd de opbrengst verdeeld. De boer kreeg de grote mannelijke zeehond, samen met de voor- en achterflippers van de twee jongen zeehonden. In de avond werden de kop van de mannelijke zeehond en de flippers van de jonge zeehonden klaargemaakt voor het diner. Plotseling was een harde dreun voelbaar en werd er een flits waargenomen. De zeehonden vrouw verscheen in de ruimte en sprak de volgende vloek uit.

De vloek van de zeehondenvrouw.

Hier ligt het hoofd van mijn echtgenoot met zijn brede neusgaten, de hand van Harek en de voet van Fredrik! Nu zal er wraak zijn, wraak op de mannen van Milmadalur, en sommigen zullen op zee sterven en de anderen van de bergtoppenvallen, tot dat er zoveel doden zijn als er handen ineen kunnen slaan langs de kust van het eiland Kalsoy!

De ketting rond Kalsoy.

Ze verdween met een hoop gedonder en werd nadien nooit meer gezien. Nog steeds gebeurt het weleens dat mannen uit Mikladalur van kliffen vallen of verdrinken in zee. Faeröerders geloven dat er nog steeds niet genoeg slachtoffers gevallen zijn om een menselijke "ketting" rondom Kalsoy te maken.